کد مطلب:29194 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:113

ابوعلی سینا












.

3951. معراج نامه:شریف ترینْ انسان و عزیزترینِ انبیا و خاتم رسولان، به مركز حكمت و فلك حقیقت و خزانه عقل (امیر مؤمنان) فرمود:«ای علی! هرگاه دیدی مردم با انواع كارهای خوب به خدایشان تقرّب می جویند، تو با انواع عقل، به خدا تقرّب جو، كه از آنان، سبقت خواهی گرفت».[2].

و این چنین خطاب، جز در مورد چون او بزرگی راست نیامدی كه او در میان خلق، چنان بود كه معقول در میان محسوس. چنان كه خاتم رسولان به وی فرمود:«ای علی! جان خویش را در راه كسب معقولات، به زحمت انداز، آن گونه كه مردمان، جان خود را در فراوانی عبادات به زحمت می افكنند، كه بدین گونه بر همگان، سبقت جویی». لاجَرَم، چون با دیده بصیرت عقل، مُدرك اسرار گشت، همه حقایق را دریافت و به دیدن، حكم داد و از این جا بود كه گفت:«اگر پرده برداشته شود، بر یقین من افزوده نگردد».

هیچ دولت، آدمی را زیادت از ادراك معقول نیست. بهشتی كه به حقیقتْ آراسته باشد، به انواع زنجبیل و سلسبیل، ادراك معقول است و دوزخ با عقاب و اَشغال، متابعت اَشغال جسمانی است كه مردم، در بند هوا افتند و در جحیم خیال بمانند.[3].









    1. الشیخ الرئیس، امام الحكماء، ابو علی حسین بن عبد اللَّه بن حسن بن علی، معروف به ابن سینا، از نوابغ بشر است. او در سال 370 ق، متولّد شد و در سال 428 ق، در همدان وفات یافت. ابن سینا در بخارا كسب علم كرد و در ده سالگی، قرآن را حفظ بود. وی نزد ابو عبد اللَّه نامقی منطق و هندسه و نجوم آموخت و از استاد خود بدانها مسلّطتر شد. آن گاه به تحصیل علوم طبیعی و ماوراء الطبیعه و طب پرداخت، با آثار فارابی آشنا شد و به فلسفه روی آورد. از كتاب های او القانون در طب، الشفاء در فلسفه، الإشارات و الرسائل اوست.
    2. این متن را نیافتیم؛ بلكه روایت هایی نزدیك به آن را یافتیم، از جمله آنچه كه در حلیة الأولیاء: (18/1) آمده:«ای علی! هرگاه مردم با كارهای خیر به آفریننده شان تقرّب جستند، تو با انواع خِرَد، تقرّب بجوی كه در این صورت، در دنیا بین مردم در درجه و تقرّب بر آنان سبقت می گیری و در آخرت، در پیشگاه خدا». و در مشكاة الأنوار:(1476/439) آمده:«ای علی! هرگاه مردم به آفریننده شان به كار خوب تقرّب جستند، تو با خِرَد، تقرّب بجوی. از آنان پیش می افتی. ما گروه پیامبران، با مردم، بر پایه اندازه عقلشان سخن می گوییم».
    3. معراج نامه:94.